Rozdzial 5 " O wilku mowa"

Rozdzial dedykuje Lagusiakowi :* To dzieki tobie kochana on istnieje :)
Dziekuje :*




Tekst w oryginale: Alicja Pasquarelli
 Beta-reader: Lagusiak
 
 
‘’Kłótnie nie trwałyby długo, gdy­by wi­na leżała tyl­ko po jed­nej stronie.’’
 
François de La Rochefoucauld
 
 
 
 
 
Federico’s POV
 
                Siedziałem razem z moim dziewczynami w salonie, rozmawiając i pijąc herbatę z cytryną. To powinno być przyjemne popołudnie, wypełnione luźną rozmową o pogodzie i żartami. Niestety nim nie było - Viola opowiada jak było na imprezie, a mnie niemal zalewała krew.
 
                Zawsze traktowałem ją jak młodszą siostrę, miała mnie, nie potrzebowała chłopaka. Mogłaby mnie chociaż zapytać o zdanie. W ogóle nie liczyła się z moim zdaniem, a ja nie mogłem tego przetrawić.
 
                Wiem, że ‘’jest szczęśliwa’’ i to tylko ’’nowa sytuacja, do której będę musiał się dostosować’’. Brakowało mi tylko radosnych piosenek o miłości, cytowania Szekspira w oryginale i innych tego typu głupot.
 
- Lu, a wiesz jaki on jest kochany? Taki słodki... Ma takie dobre, zielone oczy. - Ćwierkała jak nakręcona, robiąc maślane oczy do własnych wspomnień. Wychwalała tego swojego całego Verdasa jakby był kolejnym wielkim cudem świata albo, co gorsza, wszystkimi naraz.
 
- A widzisz, Violu, łowy sie udały - Moja Lusia spojrzała na przyjaciółkę, po czym obie wybuchły śmiechem, jakby powiedziały coś niesamowicie śmiesznego.
 
 - No i co was tak śmieszy? - prychnąłem zdenerwowany, odstawiając kubek na stolik.
 
                Nie rozumiałem tego całego zachwytu - zna człowieka kilka godzin. Maksymalnie kilkanaście!
 
Nocuje u niego, jakby nigdy nic, jakby znali się jak łyse konie i absolutnie nic nie groziło jej ze strony jej greckiego boga. A później jeszcze wychwala - jaki to on nie jest cudowny, przystojny, kochany.
 
- Fede, nie denerwuj się, Viola wie co robi. - Ludmiła złapała mnie za ramię, po czym przytuliła, delikatnie zbliżając swoje usta do mojego karku.
 
- Ja się nie denerwuje, ja tylko nie wiem czemu Violetta jest taka nieodpowiedzialna​na, żeby nocować u obcego chłopaka.
 
 - Po pierwsze to nie jest obcy! - oburzyła się, zakładając ręce na piersi. - Po drugie sie nim zakochałam, a po trzecie... Po trzecie - nie będziesz mi mówił co mam robić - krzyknęła mi prosto w twarz, zrywając się z kanapy, po czym głośno tupiąc poszła na górę, żeby zamknąć się w pokoju.
 
                Doskonale wiedziałem, że była na mnie wściekła. Po prostu cierpiała na jakieś przewrażliwienia, ewentualnie totalną obsesję na temat tego swojego kochasia i czuła się w obowiązku bronić go w każdej kwestii.
 
                A może tylko ja miałem takie odczucia i przemyślenia do tej sytuacji?
 
 - Federico, natychmiast idź ją przeprosić! - Ludmiła wzięła się pod boki, ale po chwili jej twarz znacznie złagodniała. - Ona po prostu sie zakochała, jest szczęśliwa, tak jak my.
 
- Może i masz rację... - zgodziłem się niechętnie, chociaż miało to, mam wrażenie, więcej wspólnego z tym żeby nie robić awantury z Ludmi, niż z Violą. - Nie wiem czemu tak jest jesteśmy ze sobą odwczoraj, a czuję jakbyśmy zawsze byli razem.
 
- I to dlatego Viola tak broni Leóna, swojej miłości . Ja zawsze mam rację - stwierdziła dziewczyna, odkładając kubki na tacę, a następnie podnosząc ją jak doświadczona kelnerka.
 
- Koniecznie muszę ją przeprosić. - Przytuliłem jeszcze Lu, która prawie rozlała resztki napoju. - Dziękuję! - powiedziałem i pobiegłem na górę, do kuzynki.
 
 
 
Violetta’s POV
 
                Siedziałam na łóżku, w skotłowanej pościeli, prawie tonąc w morzu mokrych chusteczek. Zakryłam twarz puchatą poduszką, ale po chwili przytuliłam ją do piersi. Schowałam twarz w kołdrę, starając się wyciszyć szloch.
 
                Wiem, że Federico mnie kocha jak siostrę, wiem, że czuje sie za mnie odpowiedzialny. Ale nie rozumiem dlaczego szuka dziury w całym i jeszcze robi taką awanturę.
 
                Kretyn. Idiota. Pieprzony egoista. Laluś. Myśli, że zawsze ma rację. Niesprawiedliwy.
 
- Violu, mogę wejść?
 
                Nie wywołuj wilka z lasu, Fede stał pod moimi drzwiami już po kilku minutach, błagając o litość.
 
- Jeśli nie będziesz prawić mi morałów to możesz wejść - zgodziłam się, starając się, by mój głos brzmiał, jakbym robiła mu wielką łaskę. Chociaż tak naprawdę cieszyłam się - do nadal mój kuzyn i nadal mój prawie-że-brat.
 
                Wszedł do pokoju i usiadł na łóżku obok mnie, odgarniając sporą ilość białych strzępków. Przez chwilę milczał, chowając twarz w dłoniach, jednak w końcu powiedział:
 
- Viola, ja cię przepraszam. Nie chciałem żeby tak wyszło. Martwiłem sie o ciebie... Przepraszam. - Spuścił głowę, czekając na moją reakcję.
 
- Wybaczam - mruknęłam po chwili, zbierając wewnętrzne siły, żeby powiedzieć coś więcej. - Ja też nie byłam święta...
 
                 Spojrzeliśmy na siebie i się przytuliliśmy.
 
 - Zgoda? - spytał, głaszcząc mnie po rozczochranych włosach.
 
 - Zgoda.





____________________________________________________

Witajcie kochani!!
Dzis mala zmiana. Marta mi pomagala.
Mam nadzieje, ze wam sie spodoba.